Avonturen in de Eifel

Update
110713. Loopdag 15, Aken Mulartshutte, 16 km
120713. Loopdag 16, Mulartshutte Simonskall, 18 km
130713. Loopdag 17, Simonskall Heimbach, 17 km

Lieve mensen,
Bedankt voor jullie reacties. Die zijn voor mij een enorme opsteker. Eergisteren (Loopdag 15) was het uitstekend weer om te lopen. Bewolkt. Geen wind en geen regen. Vroeg op (06.30) omdat mijn zwager en zijn zoon langskomen. Zij zijn op doorreis naar de Grossglockner voor een weekendje klimmen en het is niet handig om ze de stad in te laten komen. Dus conform het advies in mijn route boek ga ik de stad uit per bus naar het stadsdeel Ronheide een buitenwijk voor de beter gesitueerden. Ik ben langs onvoorstelbaar mooie design villa's gekomen. Die Duitsers kunnen er wat van. 
Na een korte, maar erg leuke ontmoeting, waarbij ik ook werd voorzien van de nodige lekkernijen heb ik mijn weg voortgezet van de korte etappe naar Kornelimuenster. Met aftrek van het bustraject naar Ronheide maar 10 km en daarom besloten al vast 6 km door te lopen van de etappe voor morgen tot Mulartshutte. Vandaar terug met de bus naar Kornelimuenster en morgenochtend vv. In Mulartshutte bij de bushalte in gesprek gekomen met een bijzonder aardige veertiger, ervaren wandelaar in de Eiffel (toeval bestaat niet). Hij gaf me voor Loopdag 16 een aantal waardevolle adviezen. Bevestigde dat de E8 de komende etappes bijzonder beroerd is gemarkeerd en prees me dat ik gedetailleerde wandelkaarten had gekocht. Veel wandelaars denken dat dit niet nodig is en er verdwaalt er nogal eens een. Hij vertelde dat de inspanningen van de vereniging Wanderwegen des Eiffelvereins (zie foto) zich vrijwel volledig richten op de commerciële wandelroutes, zoals de Eiffelsteig. Dat gaat ten koste van bijvoorbeeld de E8, waaraan al jaren geen aandacht is besteed.
Al met al was loopdag 15 een prima dag met een hoogste punt van 335 meter en geen problemen. De rustdag in Aken heeft me goed gedaan, merk ik. Opmerkelijk vond ik, dat na het doorkruisen van een stad, je ineens het idee hebt in ander land terecht te zijn gekomen, zo sterk wijkt het landschap van de Nord Eiffel af van Niederrhein. 
Ik heb me goed voorbereid en besloten het traject Aken Bad Godesberg (130 km) niet in 6, maar in 7 etappes af te leggen. Een gemiddelde afstand van een kleine 20 km geeft me gelegenheid aan het andere terrein te wennen en geeft ook ruimte voor missers, al hoop ik dat dat mee zal vallen. De frequentie van het bijwerken van het blog zal naar verwachting afnemen omdat wifi steeds minder beschikbaar lijkt te zijn. Bovendien is internet wanneer het er wel is, vaak erg traag. We zijn verwend in Nederland.
Loopdag 16 begint goed. De dag daarvoor met de bus (lijn 68) van Mulartshutte naar Kornelimuenster gekomen. Blijkt diezelfde bus Mulartshutte vandaag niet aan te doen. Taxi geprobeerd. Wordt niet opgenomen. Terug naar hotel, ditmaal van een Turkse eigenaar. Hij probeert ook te bellen, maar taxi kan er pas over een half uur zijn. Hij besluit dat zijn medewerkster, die het ontbijt voor me heeft gemaakt, mij even moet brengen. Geweldig! Hulde!
Intussen belt een vriendin uit Leeuwarden. Ze blijkt met haar vriend vlak in de buurt te zijn op een fietsvakantie en stelt voor een bakkie te doen. Ze kunnen best een stukje omrijden. Maar het is inmiddels al over negenen en zij gaan richting Monschau, diametraal de andere kant op en ik moet de Eiffel in. Mij wacht een zware dag. Dus we spreken af later even te bellen. 
De etappe ging goed. Het was de hele ochtend nevelig, maar gelukkig niet mistig. Van de beloofde mooie vergezichten op de Nordeiffel heb ik niet veel gezien. Van markering was nauwelijks sprake, maar dank zij mijn goede voorbereiding wist ik maar 1 keer niet meer waar ik was. En laat uitgerekend toen een echtpaar op leeftijd, de enige mensen die ik heb gezien, mijn weg kruisen. Zij hebben mij weer op het pad gezet. Toen ik vertelde waar ik heen ging viel de man bijna in onmacht en vervolgens na ' Sie meinen es wirklich' begon hij mij op mijn rugzak en mijn schouders te slaan van pure bewondering. Wat een aardige mensen. Ik kijk uit naar morgen want dat belooft een van de mooiste etappes tussen Aken en Bad Godesberg te worden
Loopdag 17. Conform verwachting was het inderdaad een prachtige etappe, maar wat een begin. Het is bijna zielig met die markering van de E8. Tot een paar honderd meter buiten de dorpen is er belachelijk veel gemarkeerd maar zodra je wat verder weg in het bos komt is het over en uit. Kennelijk moet de lange afstandswandelaar het dan maar uitzoeken. Daarentegen zijn de vele lokale rondjes zo goed gemarkeerd dat er soms nauwelijks nog plaats is op paaltjes, bomen en wat dies meer zij. De man in Mulartshutte had dus volkomen gelijk. Commercie geeft ook hier de doorslag.Omdat de beschrijving in het routeboek ook onvoldoende aanknopingspunten bood was ik na een uur totaal verdwaald in een dennenbos met forse hoogteverschillen. Gelijk van de ontbijttafel ging het ruim 200 meter omhoog, soms zo steil dat ik het nauwelijks op de been hield. Na een half uur was ik buiten adem. Gelukkig was het bewolkt, dus nog niet zo warm. Mijn enige aanknopingspunten waren Schutzhutte Waldesruh waar ik langs moest komen en 'zahlreiche (waren er vier) windrader' die rechts van me op een hoogte zonder bos zouden moeten opdoemen. En deze keer geen aardige mensen die me uit de brand hielpen. Ik was alleen en bleef alleen. Na meer dan anderhalf uur dwalen ontdekte ik de windmolens en kwam ik even later per ongeluk bij de schuilhut. Vanaf dat moment ging het goed en was de route ook veel beter gemarkeerd. Ik kwam hoog langs het stuwmeer dat door de Rurtalsperre is ontstaan, daalde af en zag het toen op ooghoogte (zie foto's). En vooruit ook maar een foto van me zelf op de stuwdam.Tot de volgende keer,