Fries kampioen?

Update
120617. Loopdag 41: Schillingsfürst – Feuchtwangen 20 km
130617. Loopdag 42: Feuchtwangen – Dinkelsbühl 14 km
140617. Loopdag 43: Dinkelsbühl – Raustetten minimaal 28 km

Loopdag 41
Ongeveer net zo’n dag als gisteren. Hetzelfde landschappelijke beeld. Overal zie je – hoe zegt een Duitser dat – Hochsitzwildbeobachterstühle. Ik kwam ook langs een plaats waar ze worden gemaakt (foto). Vele tientallen heb ik er al gezien. En dan zou je toch ook zeggen dat er wild moet zijn. Nou nee, terwijl ik er, al zeg ik het zelf, wel oog voor heb, bleef de oogst de afgelopen dagen beperkt tot een zestal reeën en natuurlijk de wilde zwijnen, maar dat was in een omheind park. Wel zie ik opvallend veel spechten in het bos. Ik zag de kleine bonte en de grote bonte en ook de zwarte specht meerdere keren. En altijd grote roofvogels hoog boven me, die me soms wel leken te volgen met hun karakteristieke roep. Dat geeft het gevoel toch nog enig gezelschap te hebben. Tenslotte mag de hop niet onvermeld blijven die in het open veld vlak voor me opvloog.
Morgen heb ik noodgedwongen een halve dag rust. Een volstrekt overbodige luxe wanneer je drie weken op pad bent. Maar ik heb geen keus. De etappe naar Dinkelsbühl is maar 14 kilometer en de daarop volgende 23. En omdat er in die volgende etappe nergens tussentijds kan worden overnacht en een dagetappe van 37 kilometer me te gortig wordt, moet ik wel een halve dag in Dinkelsbühl blijven. Geen straf overigens. Volgens mijn routeboekje stammen de eerste vermeldingen over de stad uit 1188 en is er een bezienswaardige Altstadt.

Loopdag 42
Het leek een eitje te worden deze dag en dat was het ook, maar niet zonder de nodige belevenissen. Het gaat over de hond, de stok, de vrouw en de dochter van de waard.
Pas toen in het gehucht Herrnschallbach een woest blaffende Rottweiler op me af kwam, realiseerde ik me dat ik mijn niet echt goedkope Leki wandelstok niet meer bij me had. Terug lopen was me te ver, maar ik wilde ook niet zo maar afstand doen van deze stok die me nu al een 1.200 km vergezelt. Na de nodige overpeinzingen realiseerde ik me dat ik de stok had laten staan in het Brothaus, waar ik bij vertrek uit Feuchtwangen een broodje voor onderweg heb gekocht. Ik herinner me dat de Tourist Info, waarvan het telefoonnummer in mijn route boek staat, tegenover het Brothaus is gevestigd. Dus bellen. Ik trof een vriendelijke juffrouw -wat zijn de mensen hier toch aardig- die direct bereid was na te gaan of de stok er nog stond en me daarna zou terugbellen. En ja hoor, de stok is terecht en bij haar in verzekerde bewaring gesteld. Het kostte mij een taxirit van € 30 om mijn stok weer terug te krijgen. Zonde van het geld, maar het is niet anders. En de hond? Die blafte heel woest, maar beet gelukkig niet. Overigens was dit de afgelopen dagen pas de derde loslopende hond en de eerste die op me af kwam.
Nadat ik al weer geruime tijd in het bos liep kwam er een alleen fietsende vrouw van middelbare leeftijd op me af. Eerst hield ze zich flink, maar al snel begon ze te huilen. Ze bleek ongewild en onbedoeld al geruime tijd mee te doen aan het lokale kampioenschap willekeurige rondjes in het bos fietsen. Alle gekheid op een stokje, ze was totaal verdwaald en heel erg blij dat ze mij tegen kwam. Na haar te hebben gerustgesteld is ze tot de eerstvolgende asfaltweg met me meegelopen. Daar heb ik op haar fiets routekaart uitgetekend op welke wijze ze weer terug kon keren op de fietsroute Romantische Strasse. Blij en opgeruimd en vastbesloten beter op de markeringen te letten, heeft ze haar tocht vervolgd. Haar doel was Füssen en vandaar via de Bodensee terug naar haar woonplaats Asschaffenburg.
Verder zag ik ook vandaag weer veel enorme windmolens. Ze zijn in Duitsland intensief bezig met de energie transitie. Zelfs in de dorpen zie je overal zonnecollectoren. Horizonvervuiling is hier kennelijk geen item (foto).
Mijn geboekte overnachtingsadres Gasthof Goldner Hirsch bleek ‘ruhetag’ te hebben. Dit betekent over het algemeen dat men wel gasten herbergt, maar dat het restaurant gesloten is. De eigenaren verblijven elders en komen na een telefoontje de sleutels brengen. Dus vroeg in de middag zit ik alleen in een enorm pand met een groot restaurant, verschillende zalen, donkere gangen en meerdere verdiepingen. Na een paar boodschappen te hebben gedaan, keerde ik terug in het donkere pand en bots bijna op een jonge vrouw die zonder geluid te maken een hoek om komt in een gang. We bestierven het beiden van de schrik. Ik weet niet wat het ca. 18 jarige meisje aan het doen was (ik meende later een mannenstem te horen) maar ze kreeg een kleur en vroeg me er niet over te praten dat ik haar gezien had. En zo is geschied. ‘Danke vielmahls’ fluisterde ze vanochtend bij het ontbijt dat ze onder toeziend oog van de waard, overduidelijk haar vader, verzorgde.
Dinkelsbühl zegt tenslotte ‘die schönste Altstadt von ganz Deutschland zu haben’. Ik kan dat natuurlijk niet beoordelen, maar het was een genoegen hier een halve dag te zijn. Net zoiets als Rothenburg, maar hier heb ik maar een tiental Japanners gezien. De taxichauffeur was er kort over. ‘Die kaufen nichts, machen nur foto’s. Diezelfde chauffeur vertelde dat er in de Altstadt geen twee panden een gelijke kleur hebben. Waarvan akte.

Loopdag 43
Vandaag naar Raustetten, een plaats waar een paar dagen vooruit moet worden geboekt omdat dit gehucht over een veertigtal kilometers de enige pleisterplaats is. Er zijn twee adressen waarvan ik er gelukkig één heb kunnen boeken. Hetzelfde probleem speelt komende vrijdag in de etappe naar Mönchsdeggingen, die vanuit historisch perspectief, volgens het route boekje ook nog eens de meest interessante etappe van de hele route belooft te worden. Gisteravond heb ik al gebeld, maar het enige adres dat er nog is, was al volgeboekt. De waardin was bereid te helpen. In het dorpje Ziswingen, 2 km verwijderd van mijn route, zou ik wellicht bij een bio boer kunnen slapen. Wanneer deze plaats had zou ik daar een fiets kunnen lenen en bij de waardin in Mönchsdeggingen kunnen eten. En ik had nu wel geluk. Ik slaap vrijdag bij Frau Strauss op de bio boerderij. Ben benieuwd wat ik daar weer ga meemaken. En hoe ging het vandaag? Niet geweldig. Het begon met zon en een fris windje, maar het werd behoorlijk warm. En weer liep ik bijna de hele dag in het bos. Twee hoogtepunten, ik zag twee eekhoorns. Ja, je word er melig van en van tijd tot tijd begint het me zelfs tegen te staan. Zonder twijfel ben ik inmiddels Fries kampioen ‘alleen in het bos wandelen in Duitsland’. Maar er gloort hoop. Een blik in mijn route boek leert dat er de komende dagen weinig bos op het programma staat. Ik werd behoorlijk moe vandaag en kreeg last van zere voeten en schouders. En de apotheose kwam 2 kilometer voor mijn overnachtingsadres. Er wordt een nieuwe weg aangelegd die een zodanig diepe voor in het landschap trekt dat ik niet verder kon (foto’s). Omlopen, zoeken en uiteindelijk ook nog dwalen was het gevolg. De geplande 23 km werden er minimaal 28. En geen internet in deze uithoek. Daarom komt deze update een dag later dan voorzien. Morgen maar zien hoe het dan gaat.